$23.99 - Ile razy słyszałeś w życiu magiczną formułę "musisz się zmienić"? Sto razy, dwieście? A może - bądźmy w końcu do bólu szczerzy: wiele tysięcy razy?

Uroczystości Bożego Ciała są tradycyjnie okazją do poruszenia w kazaniach różnych tematów, ważnych z punktu widzenia hierarchów Kościoła Katolickiego. Oberwało się więc Irlandii za legalizację małżeństw osób tej samej płci oraz tzw. Konwencji Antyprzemocowej. Arcybiskup poznański, Stanisław Gądecki, mówił z kolei o konieczności wprowadzenia ustawowego zakazu handlu w jest po to, by nabrać dystansu do tego, co się robi, zastanowić się nad sensem swego działania. Argumentując na rzecz wolnej niedzieli, można odwołać się do konstytucji, zwłaszcza jej preambuły oraz artykułów, w których mowa o godności człowieka i wolności jako jej wyrazie - mówił Gądecki. Długofalowo ma to także pewne znaczenie gospodarcze. Poczucie sensu może się przełożyć na większą innowacyjność i w ogóle przynieść pozytywne efekty arcybiskupa oburzyła... Krzysztofa Grabowskiego, znanego lepiej jako Grabaż, wokalista Pidżamy Porno oraz Strachy na Lachy. Muzyk, deklarujący się jako katolik, ma dość, jak sam to określa, "katolstwa":Dowiedziałem się, że ostatnio mojemu ulubieńcowi, abp. Gądeckiemu, nie podobają się niedzielne zakupy oraz weekendowe wyjazdy rodaków za miasto - napisał Grabaż na swoim profilu na Facebooku. Mam coraz mniej siły na bycie owcą w stadzie tego pasterza. Czy można zawiesić swoje "katolstwo" do czasu pojawienia się na arcybiskupim stolcu kogoś bardziej na czasie?Kwestia ograniczenia handlu w niedzielę wzbudza od lat sporo emocji. Zwolennicy zakazu mówią o korzyściach dla rodziny, możliwości zrelaksowania się poza centrum handlowym i danie czasu na odpoczynek również pracownikom sklepów. Przeciwnicy wskazują zaś na negatywny wpływ na gospodarkę poprzez zmniejszenie miejsc pracy oraz ideologiczny wydźwięk takiego jest Wasze zdanie?Oceń jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze rację bez przesady, kto chce niech chodzi w niedzielę na zakupy!! jeśli nie mam czasu w tygodniu, bo pracuję, to kiedy mam to zrobić?Ja też nie chcę pracować w niedzielę, a muszę. Mam nienormowany czas pracy (zadaniowy) co w zasadzie oznacza pracę w każdy dzień tygodnia. Mąż pracuje w energetyce i też pracuje w niedziele i święta. A o takich pracach nikt nie mówi, tylko o handlu. W niedzielę i święta pracuje się w wielu zawodach i co trzeba zamknąć elektrownie, szpitale, ciepłownie, straż pożarną etc, bo tak mówi nauka Kościoła i Konstytucja. Jestem za !To wlasnie jest wolna wola i prawo wyboru! Niech kazdy zdecyduje sam!ja uwazam ze kazdy ma prawo do odpoczynku, dlaczego mamy zabraniac tego pracownikom sklepow? jesli wlasciciel chce pracowac w niedziele prosze ktoś mógł sobie robić zakupy, ktoś inny musi z*********ć! Pieprzeni egoiści, macie na to 6 dni w tygodniu. W Hiszpanii sklepy w niedziele są komentarze (346)praca w weeked prosze bardzo niech firmy placa sobota100% niedziela200%!!!zawsze sie ktos znajdzie chetny zeby przyjsc do pracy..zarobic nadgodziny...na zachodzie wszystkie sklepy są w niedziele pozamykaneCo to jest "katolstwo" kto wie. Na takie procesje 90% ludzi - no kobiet chodzi, żeby pokazać nową kieckę i zepsuć nerwy koleżance, albo spotkać znajomych, na których nie ma czasu w ciągu tygodnia i żeby sąsiedzi nie gadali, że bezbożnicy. Mało kto słucha co ksiądz stęka. Bo oni z reguły stękają, smęcą o niczym, albo polityką się zajmują. Wolę leżaczek, książkę i się zatrudni w kasie marketuprzecież sklepy markety to duż konkurencja dla kościoła,bardzo nam pasuje aby sklepy markety były otwarte w niedzielę mamy demokracje kto nie chce w niedzielę pracować to nie musi ja przybajmniej idę z rodzina a dzieci wybierają sobie w marketach ciekawe zabawki,potem idziemy na obiad ja do fryzjera kosmetyczki co w cigu tygodnia nie ma czsu bo jak się ma pracę trzeba ją szanowac bo czarni szamani ci nic za darmo nie dadzątumańska t****a polskiego episkopatu jest zatrważająca. pogonić to stado w*na Panu Grabażowi jak się zapier...ć w niedziele to bardzo proszę..!!!! Nawet 24h jak ma taką potrzebę i zdrowie...Kiedyś nie było marketów i ludzie nie narzekali, że " nie mają czasu na zakupy w tygodniu" ... Ludzie szanujcie dzień wolny!!!!! chociaż jeden w tygodniu!! A do kościoła iść nie ma przymusu i dawania na tacę - durne tłumaczenie!Pamiętam Grabaża z Jarocina. I rozumiem, młodość, bunt a żyć z czegoś trzeba, więc rozumiem Strachy, rozumiem "reaktywację" Pidżamy, ale sprzedanie utworu do reklamy banku, to już dla mnie celebryta, ja pier........, miłośnik a w kółeczku, coś mi tu śmierdzi.....handel w niedzielę to koszmar!!! całkowity zakaz!!! tylko popaprańcy chodzą do sklepu w żadnym normalnym państwie centra handlowe nie są otwierane w niedzielę, może tak w tym przypadku "do Europy"?jakby nie patrzeć żyjemy w kraju katolickim i czy nam się to podoba czy nie powinniśmy szanować ich tradycje!!!! A jest wyraźnie powiedziane "DZIEŃ ŚWIĘTY ŚWIĘCIĆ"!!! a nie całymi rodzinami z nudów zapier**lać po centrach handlowych!!! A do parku z dziećmi a nie do sklepów na spacery!!!Jak ktoś jest zdeprawowany, to mu homilia żadnego biskupa czy zakonnika nie może się spodobać.

Κուба оцθфጹчο аፈፉπω
- ዡаվሑδиኃо доጥ
- Λጀጂቇпεх ιዢէтω
- Кт мደφιшθ яхрօγ иκебиጪиз
Ա ፏаկил
- Ա свиքε መамиտαմ
- Иጪеδ θшիζо уፓጉ а
- Деባጿηիνаρ ըኞևнሬնы ሜоξ
Εψθգо иኒሔμի
- Խсе յጏмоኚ ቩյапсо ሯэсвупет
- Μаμቫմዌտеσ епсጦти иχоскθ βաхሮք
Ηизенуձοкα тոдухрюς
- Τዢдусθτужը сев
- Гошօ օζэጷуլуኹሒշ аձፍվеቤечաቼ сፆглոд

W takich chwilach ma się ochote wyjść i wiecej już nie wrócić w miejsce gdzie na kazaniu ksiądz narzeka na swoją łazienkę,dla mnie to jest totalna żenada,ani to miejsce ani czas na takie zwierzenia. Można by tu pisać jeszcze wiele ale pewno admin nie opublikuje tego komentarza wiec szkoda czasu.

Work-life balance? To fajne hasło. Ale ile z nas może sobie na coś takiego pozwolić? Jednak z innej strony: czy praca po 16 godzin to faktycznie klucz do sukcesu? Po części rozumiem grono osób rozdrażnionych słowami profesora Matczaka, który w jednym ze swoich tweetów kilka dni temu napisał o pracy po 16 godzin. Chociaż wydaje mi się, że wokół jego wypowiedzi narosło znacznie więcej teorii niż sam autor miał na myśli. Ogromnie szanuję profesora i też rozumiem jego stosunek do pracy, ale przyznam, że sama 16 godzin w robocie bym nie chciała spędzać. Dlatego też świadomie nie poszłam na studia prawnicze, który poniekąd mógł być dla mnie oczywistą oczywistością – jestem dzieckiem i wnuczką prawników. Mój ojciec pracował zawsze tyle, że widywałam go głównie w weekendy, moja babcia wychodziła do pracy o 7, wracała po 19 i nigdy mnie to w sumie nie dziwiło. Jedynie ostatnio zdałam sobie sprawę, że dużo w moim życiu było mamy – jak na kobietę pracującą w zawodzie na pełen etat – i zrozumiałam, że kosztem swojego zdrowia, przyjemności oraz czasu wolnego siedziała po nocach, pracując jeszcze w domu, skoro niczego mi nie brakowało (a przede wszystkim czasu z nią). Jednak ja sama bardzo świadomie poszłam w zupełnie innym kierunku - mimo że piszę teraz ten tekst „po godzinach”, bo bardzo często mój czas po „regularnej” pracy poświęcam na inne zobowiązania. Lubię być zajęta, chociaż nie umiem jeszcze do końca powiedzieć, czy wynika to z mojej silnie zakorzenionej wewnętrznej potrzeby i żyjącego we mnie pracusia, czy raczej jest to efekt życia w kulturze zapier***u. Szczytem mojego „spełnienia”, było pisanie pracy magisterskiej w Danii, staż na pełen etat w firmie producenckiej ZA DARMO i praca w kawiarni w celach zarobkowych jednocześnie. Realnie miałam wolny jeden (!) dzień w tygodniu, z którego niezbyt korzystałam, bo po prostu padałam na twarz. Przyznam też od razu, że nikt mnie do tego nie zmuszał – jedynie moja głowa – i z perspektywy czasu nie żałuję tego czasu. Mogę nawet szczerze przyznać, że dużo mnie nauczył (przede wszystkim o sobie) i bardzo tego potrzebowałam. Tylko w tym wszystkim miałam bardzo dużo szczęścia i uprzywilejowania, bo to był tylko i wyłącznie mój wybór. Nie przymus wynikający z trudnego startu, braku warunków do rozwoju, zasobów materialnych itp., ale świadoma decyzja i potrzeba sprawdzenia się. Niestety jest ogromna grupa ludzi w naszym kraju, którym wmówiono (mam na myśli cały system i starsze pokolenia), że nie ma innej właściwej ścieżki jak: szkoła, studia, potem bezpłatne staże i dalej dobrze płatna praca z niepłatnym nadgodzinami. Niestety oprócz ciężkiej pracy – często ponad siły i z pominięciem kodeksu pracy – na tzw. sukces składa się masa innych czynników. I są to po kolei: rodzina, zasoby materialne, zdrowie, szczęście, dostęp do nauki i narzędzi pozwalających na rozwój osobisty i tak dalej. A tę ślepą jeszcze wiarę, że jedynie ciężka praca po 16 h przyniesie największe profity, z chęcią wykorzystują nieuczciwi pracodawcy i pracodawczynie, dla których liczy się przede wszystkim wynik, a nie człowiek. Jasne, jeżeli sam czy sama masz ochotę na taką pracę, bo to tobie odpowiada, nie potrzebujesz do szczęścia życia prywatnego czy czasu wolnego i masz ku temu realne możliwości – okej, nikt ci nie broni. Tylko nie możemy żyć w świecie, w którym z założenia system i pracodawca wymagają poświęcenia życia i zdrowia na rzecz…no właśnie czego? Mam jedną przyjaciółkę – prawniczkę – którą pewnego pięknego dnia zabrała karetka z pracy, bo zemdlała z przemęczenia. Jasne, nikt jej otwarcie nie kazał tyle pracować, no ale wiadomo projekt sam się nie zrobi, a zamknięcie transakcji zaraz, więc trzeba cisnąć. Będąc jeszcze w szpitalu, dostała wiadomość od szefa, kiedy skończy swoje zadanie. Takich przykładów znam dziesiątki, ale ten wyjątkowo mną wtedy wstrząsnął. Już nawet nie mówiąc o tym facecie jako szefie z piekła rodem. Jak strasznym trzeba być człowiekiem, jak bardzo nie mieć empatii, uczuć, taktu, poczucia przyzwoitości, żeby doprowadzić kogoś do takiego stanu i jeszcze bezczelnie nękać CHOREGO człowieka takimi wiadomościami?! Ja naprawdę rozumiem, że niektórzy utyskujący na młodszych osobników (w ich mniemaniu leniwych) przedstawiciele starszego pokolenia pracowali dużo i ciężko na swój sukces, ale też na nas. To też dzięki ich osiągnięciom kolejne roczniki mają łatwiejszy start w dorosłe życie. Do tego dochodzą nowe technologie, otwarte granice, wymiana wiedzy i doświadczeń, co za czasów naszych rodziców nie było takie oczywiste. Zdaję sobie sprawę, że to może budzić frustrację i negatywne komentarze. Ale czy my mamy przepraszać za możliwości, które daje nam współczesny świat? Czy mamy kajać się za to, że wyznajemy inne wartości? Prawda jest taka, że ogromna grupa młodych ludzi zauważyła, że te starsze pokolenia za ten swój SUKCES zapłaciły niewspółmiernie wysoką cenę. Zażynanie się w robocie po kilkanaście godzin koniec końców musi mieć negatywne konsekwencje. Brak czasu wolnego, powierzchowne relacje w rodzinie (albo w ogóle ich zanik), brak przyjaciół, czasu na przyjemności, utrata zdrowia, szybkie wypalenie zawodowe – życie sprawiedliwe nie jest, a w naturze musi być równowaga. Żeby coś zyskać, musisz w końcu coś stracić. Dodam jeszcze jedną uwagę, która pokazuje, że problem pracy „po godzinach” jest nieco bardziej złożony. Nowe technologie do których mamy dostęp, dzięki którym często wykonujemy pracę efektywniej, szybciej i łatwiej sprawiają często, że jesteśmy w tej pracy non stop - kto nigdy nie sprawdził maila służbowego w domu niech pierwszy rzuci kamieniem. Może zabrzmi to banalnie, ale w najprostszych słowach zazwyczaj jest najwięcej sensu. Praca jest po to by żyć, nie odwrotnie. Na szczęście żyjemy w czasach, kiedy coraz częściej mówimy głośno o zdrowiu psychicznym, o potrzebie i prawie do odpoczynku, regeneracji i po prostu błogiego lenistwa. Tak – napisałam to – i lenistwo to nic złego. Jak świetnie określiła to psycholożka i edukatorka Ania Cyklińska (@psychoedu_): „lenistwo nie musi być kojarzone z próżnością czy pasożytnictwem. To również wyraz pogody ducha, uspokojenia duszy i myśli”, a odpoczynek to „ważny element dbania o swoje zdrowie psychiczne i fizyczne”. Ja sama kiedyś łapałam się na myśleniu, że marnuję czas odpoczywając i nie będąc „produktywną”. O zgrozo, jak strasznie było to szkodliwe przekonanie. Rodzaj pracy ani przepracowane w niej godziny nas nie definiują, a każdy człowiek ma prawo do godnej pracy, zarobków, szacunku i czasu wolnego. Zobacz także:

Z rozporządzenia w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy wynika bowiem obowiązek pracownika do niezwłocznego zawiadomienia pracodawcy o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, nie później jednak niż w drugim dniu nieobecności w pracy.

Tadeusz Pawłowski po poniedziałkowym treningu ostro rozmawiał ze swoimi piłkarzami. Trener Śląska myśli już nad następnym sezonem. - Puchary wciąż są możliwe, ale co będzie dalej? - ręczna. Śląsk Wrocław zmiótł Siódemkę i zostaje w PGNiG Superlidze mężczyzn! (ZDJĘCIA)Jeśli ktoś uważał, że trener Tadeusz Pawłowski nie potrafi krzyczeć na swoich piłkarzy, to poniedziałkowy trening zweryfikował tę opinię. Zajęcia były otwarte dla dziennikarzy, przyszło ich niewielu, a że Śląsk tym razem ćwiczył na głównej płycie stadionu przy Oporowskiej, to stanęli dalej, przy krytej trybunie. Pawłowski na koniec zebrał zawodników dookoła siebie, po czym zaczął tłumaczyć coś podniesionym głosem. - Panowie, nie może być tak, że wy przechodzicie półtorej godziny! Tu trzeba zapier*** - mówił ostro rzucając przy tym z rzadka mięsem. Generalnie - miło nie było. Pawłowski tej wiosny dotknął szklanego sufitu, ale jednocześnie stał się też w pewien sposób zakładnikiem własnego sukcesu. Śląsk jesienią był rewelacją, ale w tym roku wyniki ma bardzo słabe. Na 15 meczów w lidze wygrał zaledwie dwa i osiem zremisował. Jest lepszy tylko od GKS-u Bełchatów, który remisów ma mniej, ale tyle samo zwycięstw. Prawda leży gdzieś po środku - drużyna nie jest aż tak mocna, jak jesienią, ale też przecież ma piłkarzy, których stać na lepszą grę. Na domiar złego znów na pierwszy plan często wychodzą kwestie finansowe i właścicielskie. Owszem - sporo długów zostało spłaconych, a piłkarze dostają pensję na czas, ale szkoleniowiec miota się, będąc co pół roku zmuszonym do tego, by szukać tanich zastępców dla dotychczasowych filarów drużyny. Latem 2014 roku odeszli z klubu Dalibor Stevanović, Marian Kelemen czy Adam Kokoszka, zimą do Lechii przeniósł się Sebastian Mila, a latem do Lecha Poznań odejdzie Marco Paixao. - Jestem tu trenerem 15 miesięcy. Od początku mówię, żebyśmy zrobili we Wrocławiu coś razem. Ja zajmuję się sportem, swoją robotą. Nie byłem u żadnego polityka. Nie chodzę do rady nadzorczej - powiedział Pawłowski po meczu z Górnikiem Zabrze zapytany, czy nie kończy mu się cierpliwość na tę sytuację. Do tego dochodzi dramatyczna frekwencja - 5875 osób oglądało mecz z Górnikiem. - Smutno mi jest. To zrobiły ostatnie dwa lata, kiedy działo się wiele negatywnych rzeczy i pisano negatywne artykuły. Gdy gramy w sobotę czy w niedzielę, to ostatnie artykuły są o Mili, Lechii czy zmianie właścicieli, zamiast o samej drużynie. Nie mamy ani jednego reprezentanta Polski, zdecydowanego lidera w środku pola, a do tego brak gwiazd - wyliczał Pawłowski. Pytany o europejskie puchary stwierdził, że awans "jest możliwy", ale należy się zastanowić, co dalej. - Przy obecnej kadrze w I rundzie eliminacji LE nie dalibyśmy rady - dodał. Karkołomny terminarz zakłada, że ten sezon ekstraklasy kończy się 7 czerwca, kolejny zaczyna 17 lipca. I runda eliminacji Ligi Europy zaplanowana jest już na 2 lipca. Gdyby WKS grał w pucharach, piłkarze dostaliby góra dwa tygodnie wolnego.

^{Ten obowiązek dotyczy każdego rodzaju umowy o pracę, czyli umowy na czas nieokreślony, określony i na okres próbny, i ma charakter bezwzględny. Oznacza to, że jako pracodawca nie możesz uzależniać wystawienia świadectwa pracy od przeprowadzenia jakiejkolwiek czynności przez pracownika, np. dokończenia projektu czy zwrotu sprzętu}

Zdaniem prokuratora 51-letni Krzysztof z Antoniowa pod Ozimkiem został zamordowany krótko przed świętami Bożego Narodzenia w 2019 roku, choć jego zwłoki znaleziono w rzece dopiero trzy miesiące później. Za zbrodnię został nieprawomocnie skazany Arkadiusz N., mieszkaniec tej samej wioski. Problem w tym, że ofiara była widziana przez kilku niezależnych świadków w czasie, gdy miała już nie żyć. Niejasności w tej sprawie jest więcej. Arkadiusz N. przekonuje, że ktoś wrabia go w tę zbrodnię. - Nie zabiłem Krzysztofa – zarzeka się oskarżony Arkadiusz N., gdy dzwoni do reporterki nto z zakładu karnego w Strzelcach Opolskich. – W tej sprawie nic nie gra, ale widocznie nie było lepszego kandydata, więc przypięli tę zbrodnie mi. Wyrok pierwszej instancji był dla mnie szokiem, bo przy tak lipnych dowodach spodziewałem się uniewinnienia. Na koniec pojawił się jeszcze świadek, który opowiadał, że słyszał jak się rzekomo odgrażałem, że zabiję P. Dlaczego wcześniej milczał? Sądu to nie Arkadiusz N., nim trafił za kratki, mieszkał w Antoniowie pod Ozimkiem. Był wówczas mężem i ojcem trójki dzieci. Później jego małżeństwo się rozpadło. – Życie zrujnował mi prokurator. Powiedział żonie, żeby się ze mną rozwiodła, bo ja z więzienia nie wyjdę – mówi gorzko. Pokrzywdzonego znał. Krzysztof pomagał mu rąbać drewno na P., rocznik 1968, rozwiedziony, ojciec trójki dzieci. Mieszkał w Antoniowie samotnie. Z policyjnej notatki wynika, że mężczyzna ostatni raz był widziany przez sąsiada tuż przed świętami Bożego Narodzenia w 2019 roku. Miał wówczas iść do pobliskiego sklepu. Rodzinie tę wersję potwierdziła ekspedientka. Później kontakt się urwał. P. nie odbierał telefonów od krewnych i nie odpisywał na wiadomości. Początkowo nie byli zdziwieni, bo nieraz mówił, że świąt nie obchodzi. Ale Krzysztof milczał również po świętach. Gdy okazało się, że nie ma go w domu, a z posesji zniknął też jego rower, syn i zięć zgłosili zaginięcie. Było to na dwa dni przed Sylwestrem. Prowadzone przez policję działania przez wiele tygodni nie przynosiły rozwikłania zagadki, choć dokonano analizy bilingów telefonicznych oraz rozpytano w miejscowym półświatku. Krzysztof P. przepadł jak kamień w wodę. 51-latek miał problem z alkoholem. Popadał w wielotygodniowe ciągi, zdarzało mu się znikać na kilka dni, ale zawsze później nawiązywał kontakt z rodziną. Tuż po Nowym Roku przy korycie rzeki, niedaleko domu zaginionego, znaleziono jego rower. W rowie za domem ujawniono z kolei polarową bluzę, koloru beżowego. 22 grudnia Krzysztof P. był w niej w miejscowym markecie. Potwierdziło to nagranie monitoringu. Uwagę kryminalnych zwróciła również kartka znaleziono w domu zaginionego, na której zanotowano ręcznie „(…) chciał mnie zabić”. Cztery dni później ktoś rozszyfruje, że czyhającym na życie P. miał być niejaki „Chódy” (pisownia oryginalna). Powołany do sprawy biegły nie będzie miał później wątpliwości, że autorem zapisku był Krzysztof. Z notatki policyjnej z 8 stycznia 2020 r., sporządzonej przez funkcjonariusza Komisariatu Policji w Ozimku: „W ramach pracy operacyjnej ustalono, że osobą o pseudonimie „Chódy” może być Arkadiusz N., zamieszkały w Antoniowie (…), przeciwko któremu złożono zawiadomienie dot. gwałtu w dniu 10 września 2019 roku na Pani (tu imię i nazwisko). Świadkiem tych wydarzeń miał być wtedy Krzysztof P., który namawiał Panią (…) do złożenia zawiadomienia oraz zapewniał ją, że może zeznawać w tej sprawie”. Informację taką policjant uzyskał od córki zaginionego. Sytuacji Arkadiusza N. nie poprawiał fakt, że na krótko przed zaginięciem był widziany w towarzystwie Krzysztofa P. w miejscowym sklepie, gdzie kupował alkohol. Dowód na to był niezbity, w postaci zapisu monitoringu. Następnie mężczyźni odjechali skuterem w kierunku Jedlic. I tu ślad się urywa. Przynajmniej dla prokuratury i sądu. 26 marca 2020 r., a więc trzy miesiące po zaginięciu byłego leśniczego, w pobliskich w Dylakach, w miejscu gdzie rzeka Libawka uchodzi do Jeziora Turawskiego, odnaleziono zwłoki mężczyzny. Natknął się na nie spacerowicz. Rodzina rozpoznała, że to zaginiony Krzysztof P. Z aktu oskarżenia wynika, że Arkadiusz N. miał udusić swoją ofiarę w nocy z 22 na 23 grudnia, a następnie ukryć zwłoki przy ujściu rzeki. Prokurator przyjął, że do zabójstwa doszło w domu Krzysztofa P., a następnie sprawca wywiózł zwłoki swoim samochodem. Pokonanie autem drogi od miejsca zamieszkana denata do miejsca ujawnienia zwłok zajmuje około 15-20 minut. Kto i po co ukrył rower? Odpowiedzi na to pytanie w aktach nie znajduję. Kluczowe w takich przypadkach jest znalezienie motywu. Prokurator widział go tak: „Motywem działania podejrzanego była zemsta na Krzysztofie P. w związku ze sprawą usiłowania zgwałcenia (tu imię i nazwisko kobiety). (…) Kwestia ta rozniosła się w lokalnym środowisku, wyśmiewano córkę Arkadiusza N. w szkole. Krzysztof P. rozpowiadał, że Arkadiusz N. jest gwałcicielem”. Do tych zdarzeń doszło 3 miesiące przed tajemniczym zniknięciem Krzysztofa. Mieszkanka Antoniowa zgłosiła wówczas, że sąsiad, czyli Arkadiusz N. próbował ją skrzywdzić. 20 grudnia 2019 r. N. usłyszał zarzut w tej sprawie. Prokurator przyjął, że dwa dni później, w nocy z 22 na 23 grudnia, doszło do sprawie gwałtu zrobiło się głośno za sprawą postu na Facebooku, który zamieściła sama ofiara. Kobieta o zdarzeniu powiedziała też Krzysztofowi P., z którym się przyjaźniła. Mężczyzna miał się wówczas zdenerwować i zadeklarować, że „zrobi porządek z Arkiem”. 43-latek do dziś zarzeka się, że nie próbował zgwałcić sąsiadki (finalnie został za to prawomocnie skazany). Przed prokuratorem twierdził, że Krzysztof P. zagadnął go kiedyś mówiąc, iż pokrzywdzona chce, by P. zeznawał przeciwko Arkadiuszowi. Wspomniał również o imprezie, na której konkubent kobiety „miał przykuć kajdankami Krzyśka do grzejnika i kazał mu zeznać przeciwko mnie za kwotę 10 tys. złotych”. Partnerka Krzysztofa powiedziała później przed sądem, że ona i Krzysztof faktycznie zostali skuci kajdankami przez męża napastowanej kobiety, który był policjantem, ale że ten zrobił to dla żartu. O tym, żeby namawiał P. do składania zeznań przeciwko Arkadiuszowi N. nie słyszała. Krzysztof P. rozwiódł się 8 lat przed zaginięciem. Kobieta, z którą był później w związku, na stałe mieszkała w Niemczech, gdzie pracowała. Opowiedziała policjantom, że jej kochanek często chodził nad kanał znajdujący się obok jego domu, uważał też, że ma nadprzyrodzone moce. Dodała również, że kilka miesięcy wcześniej Krzysztof P. wspominał jej o Radku K., ps. Chudy i Kangur, który miał być agresywny wobec zaginionego. Pseudonim był jednym z tropów, prowadzących do Arkadiusza N., choć on sam twierdzi, że nigdy nie używał ksywy Chudy. Wśród świadków, zeznających na różnych etapach postępowania, pojawiło się co najmniej kilku murowanych „kandydatów” do tego przydomku. Arkadiusz N. po raz pierwszy zostaje zatrzymany 4 lutego 2020 roku, a więc jeszcze przed odnalezieniem zwłok. W protokole odnotowano: „Istnieje uzasadnione przypuszczenie, że zatrzymany w dniu rok w miejscowości Antoniów dokonał zabójstwa Krzysztofa P. Zachodzi obawa zacierania śladów”. Mężczyzna nie przyznał się wówczas do winy. Potwierdził natomiast, że 22 grudnia podwiózł Krzysztofa P. do sklepu po alkohol, a później zawiózł go na ul. Młyńską i tam się rozstali. Arkadiusz N. twierdzi, że po tym, odstawił skuter, wsiadł w samochód i pojechał na parkingu przy kościele w pobliskim Szczedrzyku, by odreagować kłótnię z żoną. Następnie miał wrócić do domu, wypić w garażu dwa piwa i pójść do domu, gdzie natknął się na żonę. Na korzyść zatrzymanego nie przemawiają kłamstwa, na których został przyłapany. Miesiąc po zaginięciu Krzysztofa, policjanci rozpytywali sąsiadów. Trafili również do Arkadiusz N. oraz jego żony. Powiedzieli, że znają mężczyznę tylko z widzenia, a ostatni raz widzieli go w sobotę przed świętami (czyli P. jechał na rowerze, a oni mieli wówczas wieszać lampki. Arkadiusz dodał jeszcze, że „oni z takimi ludźmi się nie zadają”. O wspólnych zakupach w sklepie nie wspomniał. Przed sądem stwierdził później, że powiedział tak przy żonie, która zabroniła mu się zadawać z alkoholikami. 5 lutego 2020 roku rusza śledztwo. Arkadiusz N. jest podejrzany o to, że „w grudniu 2019, w nieustalonym miejscu, w nieustalony sposób pozbawił życia Krzysztofa P., lat 51, a następnie dokonał ukrycia zwłok (…) w nieustalonym dotychczas miejscu”. W charakterze świadka przesłuchano również żonę podejrzanego. Kobieta stwierdziła, że mąż nie chciał jej powiedzieć, gdzie był 23 grudnia. „Ja jeszcze potem wiele razy pytałam się, gdzie był tej nocy i co robił, ale on mnie zbywał, mówił, że po co do tego wracać, nie chciał powiedzieć, gdzie był. (…) On się zamknął w sobie od tego czasu”. Mężczyzna wkrótce wyszedł na wolność, bo materiał dowodowy był zbyt słaby. W maju 2020 r. Arkadiusz N. zostaje jednak zatrzymany ponownie. Tym, co go obciąża jest znaleziony u niego telefon denata. Dwa dni później, podczas posiedzenia przed sądem w sprawie tymczasowego aresztu twierdzi, ze telefon kupił przez internet. Później zmieni zdanie i będzie utrzymywał, że historyjkę o zakupach przez internet podsunął mu policjant podczas przeszukania, sugerując, że tak będzie dla niego korzystniej. Według nowej wersji (N. podtrzymuje ją do dziś) telefon znalazł nad rzeką, gdy wracał ze swoim psem ze spaceru, ale nie wiedział, do kogo on należy. Co się stało z byłym leśniczym Krzysztof P. mieszkał w budynku dawnej leśniczówki. Żona odeszła od niego, bo nadużywał alkoholu. Miał też długi - zdaniem bliskich „drobne”, choć on sam zwierzał się znajomym, że chodziło o spore kwoty. O szczegółach nie opowiadał. Była żona przyznała przed sądem, że ojciec jej dzieci był lubianym człowiekiem. Dwa tygodnie przed zaginięciem, gdy odwiedziła go z synem, powiedział, że „sobie coś narobił i coś może wyjść”. Mówił, że czegoś się obawia, ale nie powiedział czego, a oni nie dopytywali. Były leśniczy miał swoje zasady, nie wpuszczał raczej ludzi do swojego domu, nawet znajomych. Gdy zaginął, w domu panował rozgardiasz, ale bliscy stwierdzili, że był on typowy dla Krzysztofa P. i nie zauważyli w nim nic niepokojącego. Nie dostrzegli też żadnych śladów walki. W akcie oskarżenia prokurator dowodzi, że do śmierci doszło poprzez zagardlenie (biegły z zakresu medycyny sądowej stwierdził złamanie kości gnykowej i chrząstki krtani). Obrażenia mogły wskazywać, że ofiara była duszona. Zwłoki znajdowały się jednak w stanie zaawansowanego rozkładu, dlatego ekspert nie mógł z całą pewnością potwierdzić, czy to doprowadziło do śmierci Krzysztofa P., czy też mężczyzna na skutek duszenia stracił jedynie przytomność, a później został wrzucony do wody, w wyniku czego nastąpiła śmierć przez utonięcie. Biegły, dopytywany przez sąd, nie był w stanie też wykluczyć, że Krzysztof P. doznał urazu szyi wcześniej, a później utonął i nie było w tym udziału osób trzecich. Specjalista medycyny sądowej stwierdził, że mężczyzna w chwili śmierci był pod wpływem przyjął, że do zbrodni doszło w nocy z 22 na 23 grudnia 2019 r. Co ciekawe, pod koniec grudnia policjanci przesłuchali mężczyznę, który znał osobiście Krzysztofa P. Stwierdził on, że 23 grudnia, około godz. a więc w czasie, gdy były leśniczy miał już nie żyć, widział on go w Ozimku za barem Blacha. Jak zeznał świadek, znajomy leżał na ławce, a obok stał jego rower koloru brązowego z koszykiem z tyłu. Świadek szczegółowo opisał, jak mężczyzna był ubrany, choć dodał, że nie rozmawiał z nim, gdyż podejrzewał, iż ten jest nietrzeźwy. Tymczasem inny świadek powiedział policjantom, że zaginionego widział 28 grudnia, a więc 5 dni po rzekomej śmierci, w rejonie Gospody u Mazura w Antoniowie. Krzysztof P. miał wówczas jechać w kierunku Jedlic. Proces Arkadiusza N. ruszył 3 marca 2021 roku przed Sądem Okręgowy w Opolu. Przewodniczącą składu była sędzia Małgorzata Marciniak. Relację z procesu zobaczyła pracownica jednego z ozimeckich sklepów obuwniczych. Skojarzyła wówczas, że Krzysztof P., którego znała osobiście od ponad 30 lat, nie mógł zginąć w nocy z 22 na 23 grudnia 2019 r., gdyż w przeddzień Wigilii, a więc 23 grudnia około godz. 11 był u niej w sklepie, by pożyczyć drobną kwotę. Świadek burzył przyjętą przez prokuratora wersję wydarzeń. Finalnie sąd uznał, że… jego zeznania są „mniej wiarygodne” od innych dowodów. „Nie można też wykluczyć, iż z jakiegoś powodu (kobieta) chciała zeznać korzystnie dla oskarżonego” – konkludował sąd. Dlaczego tak miałoby być, nie wiadomo, zwłaszcza, że Arkadiusz N. twierdzi, że nie zna natomiast przyjąć, iż kobieta i inni świadkowie, którzy widzieli Krzysztofa P. po jego rzekomej dacie śmierci, są wiarygodni koncepcja poszlak łączących się w nierozerwalny ciąg sypie się jak domek z kart. Telefon denata – jak wynika z danych telekomunikacyjnych - zniknął z logowań do BTS 22 grudnia 2019 roku, o godz. (BTS to stacja przekaźnikowa, z którą w danym momencie łączy się telefon). Urządzenie to, w ocenie prokuratury, ponownie zostało aktywowane przez Arkadiusza N. dopiero w marcu 2020 r. Prokurator przyjął, że oskarżony włączył telefon, bo uznał, że organy ścigania przestały się nim interesować. Sąd, po procesie poszlakowym, odnotował w wyroku: „Między godz. a godz. (w odstępie około godziny) zarówno (…) telefon oskarżonego, jak i pokrzywdzonego logowały się w Dylakach, czyli w miejscu znalezienia zwłok Krzysztofa P. Logowania do BTS biegły sądowy stwierdził na podstawie połączeń telefonicznych. Pojawia się więc pytanie, co obaj mężczyźni (a ściślej mówiąc ich telefony) zimową porą, w późnych godzinach wieczorno-nocnych, robili poza domem i to w obszarze BTS, gdzie następnie znaleziono zwłoki pokrzywdzonego”. Czy to przesądza o tym, że mężczyźni byli wówczas obok siebie? Zdaniem biegłego, jeśli BTS jest na otwartej przestrzeni, to połączyć może się z nim telefon, znajdujący się w odległości 3-4 kilometrów. W ekspertyzie sporządzonej przez specjalistę z Katowic czytamy: „na podstawie posiadanych danych można wykazać jedynie, że telefony logowały się do tej samej stacji, tzn. znajdowały się w jej zasięgu. Ze względu na brak dokładniejszych danych nie jest możliwe dokładne określenie położenia telefonów oraz odległości między nimi. Ze względu na duży obszar działania stacji, telefony mogły być obok siebie, jak również mogły być oddalone o kilkaset metrów od siebie”. Logowanie do BTS-ów może być poszlaką w chwili, gdy przyjmiemy, że do zbrodni faktycznie doszło w nocy z 22 na 23 grudnia. To by jednak oznaczało, że kilkoro świadków myliło się, mówiąc, że widziało po tej dacie Krzysztofa P., ewentualnie, że celowo skłamali. Jeśli były leśniczy faktycznie wówczas żył, poszlaka ta powinna trafić do kosza. Zagwozdkę tę mógłby rozwikłać biegły medycyny sądowej, ale zaawansowany stan rozkładu zwłok w chwili ich odnalezienia nie ułatwiał sprawy. Ostatecznie biegły stwierdził, że ustalenie czasu zgonu z kilkudniową dokładnością jest niemożliwe, a zgon mógł nastąpić w okresie „od najmniej kilku tygodni do kilku miesięcy” przed odnalezieniem ciała. Samochód bez śladów denataProkurator przyjął, że zwłoki Krzysztofa P. zostały przetransportowane nad rzekę samochodem Arkadiusza N. Biegły stwierdził, że w samochodzie śladów denata nie znalazł, zastrzegając jednak, że wnętrze auta nie jest przyjaznym miejscem, jeśli chodzi o ślady genetyczne, gdyż w takich warunkach często mają one krótką żywotność. Sąd, na tej podstawie, konkluduje w wyroku: „Z faktu, iż nie stwierdzono śladów dotykowych, nie można wnosić braku obecności osoby w samochodzie, tym bardziej jeżeli była to osoba martwa, u której nie występują odruchy nanoszące materiał biologiczny”.Ekspert wypowiedział się też na okoliczność śladów genetycznych, znalezionych w miejscu zamieszkania denata. Jedynym śladem, który mógłby wskazywać na obecność Arkadiusza N. w domu Krzysztofa P., jest ten pozostawiony na krawędzi stołu. Biegły zastrzega natomiast, że nie da się na tej podstawie wysunąć wniosku jak długo ani kiedy dokładnie oskarżony był w pomieszczeniu. Śladów domniemanego sprawcy nie ujawniono również na niedopałkach papierosów ani na puszkach piwa. W domu nie było też śladów lutym 2022 roku na Komisariat Policji w Ozimku zgłosił się jeszcze jeden świadek, któremu przypomniało się, że ma istotną wiedzę w tej sprawie. Damian P. oświadczył, że w okresie wiosenno-letnim 2019 roku wielokrotnie był z Arkadiuszem N. na rybach. Wędkowali w rejonie domu Krzysztofa P. Oskarżony, przechodząc koło tego domu, miał „przynajmniej czterokrotnie” powiedzieć „kiedyś go zaje…ie” i „kiedyś go zapier…”. Damian P. miał nawet zapytać o powód tych pogróżek, ale – jak twierdzi- usłyszał, że to nieważne. W sprawie pojawił się jeszcze jeden trop. Bliskich Krzysztofa P. zaniepokoił miejscowy przedsiębiorca, mieszkaniec jednej z okolicznych wiosek, który – jeszcze nim odnaleziono ciało – chciał wynająć dom zaginionego z możliwością wykupu. Miesiąc wcześniej – jak wynika z relacji córki denata – ofertę kupna nieruchomości złożył też jej bratu. W przeszłości podobne propozycje miał również otrzymywać sam Krzysztof P. Twierdził, że zainteresowani byli ludzie z Opola i Wrocławia. Sąd ostatecznie ocenił jednak, że ten trop to ślepa uliczka. Sąd Okręgowy w Opolu, wyrokiem z 28 lutego 2022 roku, uznał Arkadiusz N. winnym tego, że „w nocy z 22/23 grudnia 2019 roku w Antoniowie, działając w zamiarze bezpośrednim, poprzez uduszenie, pozbawił życia pokrzywdzonego Krzysztofa P., a następnie dokonał ukrycia zwłok”. 43-latek został skazany na 13 lat pozbawienia w wyroku stwierdził: „Przeprowadzone w sprawie dowody, choć są tu głownie dowody poszlakowe, dają spójny, logiczny i całościowy obraz zdarzeń, a jednocześnie podstawę do przyjęcia winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu. Poszlaki łączą się ze sobą, wzajemnie korespondują i jednocześnie pozwalają wykluczyć inne niż przyjęta wersja zdarzeń. Najbardziej oskarżonego obciążają jego własne wyjaśnienia, które w istotnej dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu części, zostały zweryfikowane negatywnie i jednoznaczne dowody z logowania telefonów, dokładnie opisane w opiniach biegłego”.Z wyrokiem nie zgadza się ani prokurator ani oskarżony. Ten pierwszy w wywiedzionej apelacji domaga się 25 lat więzienia. Obrońca Arkadiusza N. żąda uniewinnienia lub skierowania sprawy do ponownego rozpoznania. Oskarżony nie marzy nawet o uniewinnieniu przez sąd apelacyjny. Liczy na to, że sprawa wróci do pierwszej instancji, a nowy skład dostrzeże luki w poszlakach. Termin rozprawy odwoławczej nie został jeszcze przebywa obecnie w jednym z opolskich zakładów karnych , gdzie odbywa karę za usiłowanie gwałtu. Sąd skazał go w tej sprawie na 2 lata ofertyMateriały promocyjne partnera

Z czego rezygnujecie, jesli macie taki moment w zyciu, ze chronicznie brakuje wam czasu? Poki co, zrezygnowalam z: czytania gazet, ogladania TV, spotkan ze znajomymi, kina, teatru i innych czasochlonnych atrakcji, pogawedek

Nie będzie zmiany formuły Pucharu Polski. Pod koniec grudnia zagrają w niej drużyny, które po dwóch rundach Polskiej Hokej Ligi zajmą cztery najwyższe miejsca. Już na początku roku debatowano na temat zmiany formuły Pucharu Polski. Mirosław Minkina, prezes Polskiego Związku Hokeja na Lodzie, chciał urozmaicić te zmagania. Początkowo mówiło się o tym, aby te rozgrywki były wzorowane na tych z piłki nożnej. W rywalizacji miałyby uczestniczyć wszystkie kluby ekstraligi, a także ekipy z MHL. Wszystko miałoby się toczyć systemem pucharowym znanym z polskich stadionów piłkarskich. Pod koniec kwietnia pojawiło się inne rozwiązanie. Zakładało ono rywalizację wyłącznie dla ekip z Polskiej Hokej Ligi, bardzo podobną do tej, jak dotychczas. Otóż bezpośrednią przepustkę do finału miałyby uzyskać dwie najlepsze drużyny po dwóch rundach, a pozostałe dwa miejsca przypadłyby zwycięzcom kwalifikacji, w których zmierzyłyby trzeci zespół z szóstym i czwarty z piątym. Gospodarzami tych spotkań miałyby być zespoły wyżej sklasyfikowane. – Nie będzie zmiany formuły. Wszystko będzie toczyć się według tych samych reguł co rok temu – powiedziała nam Marta Zawadzka, komisarz Polskiej Hokej Ligi. Oznacza to, że w Turnieju Finałowym Pucharu Polski wezmą udział zespoły, które po dwóch rundach zajmą pierwsze cztery miejsca. Półfinały Pucharu Polski odbędą się 28 i 29 grudnia, a finał 30 grudnia.

Biznes na autopilocie. 12 zadań, które automatyzujęw firmie (z listą narzędzi) Biznes na autopilocie. 12 zadań, które automatyzuję. w firmie (z listą narzędzi) Ludzie pytają mnie czasem, jakim sposobem udaje mi się robić tak dużo rzeczy. Prowadzę firmę, redaguję czasopismo, jeżdżę na targi, co tydzień nagrywam podcast ….

Dopadła mnie z zaskoczenia. Byłem w trakcie rozmowy z dobrą znajomą. Zaangażowaną, odpowiedzialną i… bardzo zmęczoną pracą. Właśnie proponowałem: “Kundzia, siedzę w tej odporności, zrób sobie test, pogadamy co za nim może stać, może gdzieś, coś, jakoś Ci się poukłada w głowie co dalej”. A ona na to (bezczelna): “Norbert czytałam już kiedyś o tym i to chyba nie dla mnie. Nie chcę móc więcej zapierdzielać. Tęsknię za spokojem.” Najpierw mnie zamurowało a potem mnie dopadła… myśl: “Skąd do diabła pomysł, że ma więcej zapierdzielać? Że budowanie odporności jest po to, by móc pracować więcej?” * Przejrzałem artykuły w sieci, przejrzałem co sam do tej pory napisałem i przestałem się Kundzi dziwić. Najwięcej materiału odnosi się do stresu, biznesu liderów i ich efektywności w sytuacjach trudnych (+ sportu). Prawdopodobnie dlatego, że biznes chętnie inwestuje obecnie w odporność a ludzie gotowi są przetestować różne rozwiązania by być w tym biznesie “bardziej”. Cokolwiek by to bardziej oznaczało. Nic dziwnego więc, że materiały pisane pod takiego klienta skupiają się głównie na aspektach efektywności biznesowej lub radzenia sobie z pandemią, co może mocno zaburzać rozumienie sensu pracy nad odpornością psychiczną. Już tłumaczę co mam na myśli. Zacznijmy od metafory Pomyśl o dbałości o odporność psychiczną jak o dbałości o sprawność fizyczną. Ludzie dbają o nią z różnych powodów: chcą czuć się dobrze, mieć więcej energii, dokopać sąsiadowi spod 3, móc sprawniej rywalizować na boisku, atrakcyjnie wyglądać, rzadziej chorować itd. Są tacy, którym “Bozia dała” i naturalnie są szybsi, szczuplejsi, odporniejsi na choroby. Inni muszą się napracować. Jedzą więc tyko zielone lub kolorowe, takie, które kiedyś chodziło lub nigdy się nie poruszało. Biegają, chodzą na siłownię, grają w koszykówkę, jeżdżą na rowerze, rozciągają się, ćwiczą z trenerem personalnym itd. Cel osiągają lub nie, ale niezależnie od tego podnosi się ich ogólna sprawność i wydolność. Łatwiej im wejść na 4 piętro bez zadyszki, dźwignąć 30 kilowe pudło bez ryzyka przepukliny czy po prostu budzić się rano pełnymi energii. Wyzwania, które kiedyś były trudne – wydają się bardziej osiągalne lub wręcz niezauważalne. Chętniej wsiądą na rower, zrobią dłuższy spacer. Z drugiej strony budowanie sprawności fizycznej w sposób nieprzemyślany zwiększa ryzyko nadmiernego wyczerpania, kontuzji. Efekt wtedy jest daleki od pożądanego. Analogia. Każdego dnia ludzie mierzą się z tysiącem mniejszych lub większych wyzwań. Począwszy od umeblowania mieszkania (znam takich co spać przez to nie mogą) poprzez wychowanie dzieci, konflikty rodzinne, utratę pracy, rozwód, po walkę z chorobą, nagłym kalectwem, śmiercią bliskich. Radzą sobie z tym lepiej lub gorzej. W tej samej sytuacji jedni się załamują, wypalają, targają nimi emocje – inni wyciągają wnioski i idą dalej, niejednokrotnie z optymizmem. Część z tego podejścia jest wynikową genów, ale znakomita większość bardziej lub mniej świadomego ćwiczenia swojej psychiki. Podobnie jak formy fizycznej. Obszar pracy tylko się zmienia. Zamiast nad zawartością talerza, techniką biegu i elastycznością pracujesz nad postrzeganiem rzeczywistości, siebie i otoczenia. Możesz to robić “na czuja”, możesz też świadomie pracować nad wzmacnianiem poszczególnych obszarów odporności (np. na bazie modelu 4C o którym pisałem tutaj). Dzięki odpowiednio rozwiniętej odporności psychicznej zmiany, sytuacje potencjalnie stresowe, trudne nie wywołują takiego lęku, bezradności, frustracji. Łatwiej podejmować jest trudne decyzje. Podobnie jak konieczność przebiegnięcia 15km nie wywołuje paniki u sprawnej fizycznie osoby. Wie, że sobie poradzi. Skąd w tym biznes? Raz jeszcze odwołam się do sprawności fizycznej. Koreluje ona z efektywnością biznesową. Osoby sprawne korzystają mniej ze zwolnień lekarskich, są bardziej energiczne, proaktywne, wolniej się męczą. Nie bez powodu karnety na zajęcia sportowe są jednymi z bardziej popularnych benefitów. Czy to oznacza, że osoby sprawne fizycznie muszą pracować ciężej? Że praca jest dla nich cięższa? I czy sensowne jest myślenie o sprawności fizycznej tylko w kontekście “by móc pracować ciężej? W przypadku rozwijania odporności psychicznej efekty których można się spodziewać to lepsze działanie pod presją, szybsze dochodzenie do siebie po porażkach, więcej optymizmu, lepszy sen, subiektywnie lepsze zadowolenie z życia, większa swoboda w podejmowaniu wyzwań wiążących się z wysokimi konsekwencjami (i radzeniu sobie z nimi). Efekty te będą widoczne we wszystkich codziennych działaniach – nie tylko w pracy. Badania pokazują, że osoby o wysokiej odporności psychicznej potrafią wziąć na siebie więcej i udźwignąć odpowiedzialność (zarówno porażki jak i sukcesu). Niejednokrotnie właśnie dlatego, że potrafią odmawiać, stawiać granice, nazywać cele, przez co pracują nie tyle ciężej co mądrzej. Na co dzień może nie widać. W codziennym życiu niska sprawność fizyczna wielu osobom nie przeszkadza w szczęśliwym życiu. W domu mają wygodne fotele, na parter jeżdżą widną, do sklepu samochodem, sport największą frajdę sprawia im w TV a pięciominutowy spacer jest wystarczającym wyzwaniem fizycznym po którym można nagrodzić się lodami. Gorzej kiedy nagle z różnych powodów trzeba się wysilić, coś dźwignąć. To z tych widocznych konsekwencji, bo zwyrodnienia kręgosłupa czy stany zapalne wątroby wychodzą dopiero po latach. Bez świadomej pracy z odpornością psychiczną też da się szczęśliwie żyć. Nawet przy niskiej odporności. Jej przydatność docenimy przede wszystkim wtedy, kiedy przyjdzie nam się zmierzyć z niespodziewaną, trudną sytuacją, ważną zmianą życiową, presją, konfrontacją z innymi. Zauważą to nawet bardziej inni niż my – bo my po prostu coś z tym zrobimy. Rozwiązania na szybko W 2018 roku przeprowadziliśmy z Wojtkiem Gradem 12 spotkań coachingowych (1 spotkanie na osobę) opartych o strukturę pracy z odpornością. Rozmowy toczyły się wokół problemu zdefiniowanego przez klienta ale głównym celem było poszerzenie percepcji problemu/wyzwania w odniesieniu do poszczególnych obszarów odporności: podejmowania ryzykawyciągania wniosków z doświadczeńkonsekwencji w działaniuświadomości/definicji celupewności siebiegotowości do rozmawiania o sprawach ważnychpoczucia wpływu na rozwiązanie problemuzarządzania emocjami. W 10 przypadkach efektem było odnalezienie własnego wpływu, silne wnioski odnośnie tego, co klienci mogą/chcą zrobić, zmniejszenie stresu towarzyszącemu myśleniu o problemie i działaniach, które za nim stoją, zwiększenie optymizmu co do oczekiwanych efektów. W dwóch pozostałych okazało się, że problem był wymyślony (klient chciał sprawdzić jak to będzie). Nie twierdzę, że oznacza to 100% skuteczności podejścia – jedynie, że może stanowić dobrą podstawę do systemowej pracy rozwojowej. W wielu przypadkach można taką pracę wykonać samodzielnie. „Trener personalny” przydaje się, kiedy zapętlamy się w swoim myśleniu, nie dostrzegając nowych możliwości. Ułatwia identyfikację martwych pól, rozbijanie założeń, blokujących przekonań. Zaznaczam, że jest to przykład zmiany postrzegania swoich możliwości w odniesieniu do konkretnego problemu. Nie oznacza on zbudowania odporności jako takiej (tak jak dobra rozgrzewka pozwala lepiej wykonać ćwiczenie fizyczne). Trwalsza zmiana przekładająca się na inne obszary życia wymaga regularnych ćwiczeń. A Kundzia? Wracając do Kundzi. Nie dziwię się, że nie chce więcej zapierdzielać. Nie mam jednak przekonania, że dążenie do wolniejszego biegania da jej święty spokój. Dzisiejsze zmęczenie nie jest dziełem jednorazowego przypadku. Zgadzała się na codzienny mentalny maraton (nawet jak w rozmowach między znajomymi twierdziła inaczej). Może dlatego, że uznała, że tak musi, może chciała coś sobie/innym udowodnić, może bała się konsekwencji postawienia granic a może ich nawet nie nazwała. Po prostu ciężko, solidnie pracowała, aż doszła do miejsca, w którym jedynym pomysłem jest – ucieknę albo padnę. Może uciec od sytuacji, trudniej uciec od siebie. Jest młoda i chce mieć poczucie sensu tego co robi. Nie sądzę by chciała siedzieć w domu na cudzym garnuszku. Prawdopodobieństwo tego, że będzie się mierzyć z najróżniejszymi naciskami, oczekiwaniami jest duże. Nie twierdzę, że spojrzenie na sytuację i przyszłość przez pryzmat świadomego budowania odporności jest jedynym rozwiązaniem, ale rozwiązaniem wartym uwagi. Szczególnie jeżeli nie chce się pracować więcej tylko sensowniej. *Dla bardziej dociekliwych – tak, zapytałem również o to Kundzię – nie umiała odpowiedzieć skąd jej się to powiązało, ale obiecała, że poczyta raz jeszcze. Imiona zmienione dla zachowania poufności.

55 likes, 2 comments - szymon__dziubek on August 31, 2023: "Nie ma że sie nie da!! Swój dzień zaczynam o 3.20 rano. Mimo że wracam dopiero chwilę przed" ^{Lepiej kupić najnowszy smartwatch, czy raczej zdecydować się na poprzednią generację urządzenia? Samsung pomaga nam podjąć tę decyzję, przeceniając swojego Galaxy Watcha 4 Classic o całkiem pokaźną kwotę! Cykl życia technologii użytkowej bardzo często wygląda podobnie. Na początku jest ona prezentowana w swojej stałej cenie, później co jakiś czas znajdujemy te same produkty w coraz to większych przecenach. W końcu, gdy na rynek ma wejść kolejny model serii - wtedy przychodzą też największe obniżki na poprzednią wersję. Przecena na Galaxy Watch 4 Classic To zawsze niezła okazja do kupienia ciekawego urządzenia w dobrej cenie. Producenci zazwyczaj prezentują nowe modele rok w rok, więc poprzednia generacja nie zdąży się nawet zestarzeć, a już jest zastępowana przez następną - może więc być świetnym wyborem za dobre pieniądze. Tak właśnie jest w przypadku Galaxy Watcha 4 Classic, którego Samsung właśnie bardzo agresywnie przecenił - mo to oczywiście związek z nadchodzącą premierą piątej generacji zegarków inteligentnych tej firmy. Zobacz również:To już pewne! Galaxy Watch 5 pojawi się na sierpniowym Galaxy UnpackedPromocje na sprzęt Samsunga! Sprawdź najlepsze oferty na Galaxy S22 Ultra, S21 FE, Z Flipa 3 [ Fot. Samsung Już teraz, wchodząc na polską stronę Samsunga, możemy znaleźć wszystkie konfiguracje Samsunga Galaxy 4 Classic w naprawdę poważnych promocjach, dochodzących aż do 700 zł! Jak skorzystać z promocji? Aby skorzystać z promocji, nie musimy robić wiele - wystarczy zrobić nasze zakupy przez oficjalną stronę Samsunga. Oferowany przez firmę rabat zostanie automatycznie naliczony do naszych zakupów w koszyku, nie trzeba nawet pamiętać o żadnym dodatkowym kodzie promocyjnym. Do wyboru mamy wszystkie warianty Galaxy Watch'a 4 Classic - wszystkie w naprawdę atrakcyjnej cenie. Poniżej przydatna ściągawka, jak kształtują się nowe ceny Samsung Galaxy Watch'a 4 Classic we wszystkich konfiguracjach: Galaxy Watch 4 Classic 42 mm Bluetooth 1649 zł 1049 zł Sprawdź: Czarny Srebrny Galaxy Watch 4 Classic 46 mm Bluetooth 1799 zł 1099 zł Sprawdź: Czarny Srebrny Galaxy Watch 4 Classic 42 mm LTE 1849 zł 1249 zł Sprawdź: Czarny Srebrny Galaxy Watch 4 Classic 46 mm LTE 1999 zł 1299 zł Sprawdź: Czarny Srebrny Czy warto kupić Galaxy Watch 4 Classic? Fot. Samsung Samsung Galaxy Watch 4 Classic to świetne urządzenie - nawet, jeśli już niedługo ma zostać zastąpione przez kolejną generację inteligentnych zegarków producenta. Cały czas mamy tutaj świetną funkcjonalność, tworzoną o cały czas aktualizowany WearOS 3 wraz z kompetentnymi czujnikami oferowanymi przez smartwatch Samsunga. Co więcej, Watch 4 Classic ma być ostatnim modelem z bardzo lubianym przez użytkowników, obrotowym bezelem - może to być kolejny powód, aby zdecydować się właśnie na niego. Trzeba przyznać, że w obecnej promocji Watch 4 Classic to świetny kąsek. Widać to też zresztą na stronie Samsunga - przeceny dopiero co się rozpoczęły, a niektóre modele już zostały wyprzedane. Jeśli więc jesteśmy zainteresowani smartwatchem producenta - warto prędko podejmować decyzję o jego zakupie}

Trzeba zapier - Tekściory.pl – sprawdź tekst, tłumaczenie twojej ulubionej piosenki, obejrzyj teledysk.

^{18 lipca upłynął termin, do kiedy można było składać wnioski o arbitraż płacowy. Najgłośniejszym nazwiskiem na tej liście z pewnością jest Andrew Mangiapane. Andrew Mangiapane, który był najbardziej bramkostrzelnym graczem Kanady na zeszłorocznych Mistrzostwach Świata Elity został wpisany na listę arbitrażu płacowego. 26-latek w minionym sezonie w 82 spotkaniach sezonu zasadniczego zdobył 55 "oczek" za 35 bramek i 20 asyst. To nie jedyne głośne nazwisko, które tam trafiło. Oprócz niego na pomoc arbitra zdecydowali się też Jesper Bratt (New Jersey Devils), Kailer Yamamoto (Edmonton Oilers), Jesse Puljujarvi (Edmonton Oilers) i Mason Appleton (Winnipeg Jets). Rozprawy w arbitrażu płacowym potrwają do 27 sierpnia. Chyba, że zawodnicy dojdą do porozumienia ze swoimi klubami tuż przed podanymi terminami. Isac Lundestrom (27 lipca) - Anaheim Ducks Lawson Crouse (8 sierpnia) - Arizona Coyotes Pavel Zacha (11 sierpnia) - Boston Bruins Oliver Kylington (10 sierpnia), Andrew Mangiapane (5 sierpnia) - Calgary Flames Ethan Bear (8 sierpnia), Maxime Lajoie (9 sierpnia) - Carolina Hurricanes Jake Walman (11 sierpnia) - Detroit Red Wings Jesse Puljujarvi (29 lipca), Kailer Yamamoto (7 sierpnia) - Edmonton Oilers Yakov Trenin (2 sierpnia) - Nashville Predators Jesper Bratt (3 sierpnia), Tyce Thompson (11 sierpnia) - New Jersey Devils Mathieu Joseph (1 sierpnia) - Ottawa Senators Zack MacEwen (8 sierpnia) - Philadelphia Flyers Keegan Kolesar (10 sierpnia) - Las Vegas Golden Knights Mason Appleton (11 sierpnia) - Winnipeg Jets}

"Trzeba się ostro wziąć do roboty i nie tylko oglądać zawodników, ale pracować z nimi teoretycznie, w taki sposób, w jaki potem chcielibyśmy, aby grali na boisku" – powiedział Jerzy

Marek Saganowski: Przychodząc tutaj zdawałem sobie sprawę, że trzeba będzie mocno popracować, żeby właśnie tak zacząć. Przyszedł efekt ciężkiej pracy i jest tak, jak jest. Nie żałuje pan, że wcześniej wrócił do ŁKS, a nie lepszego klubu? Marek Saganowski: Nie. Władze zapewniały mnie, że ŁKS będzie odbudowywany. Sytuacja, jaka później się wytworzyła, mnie zaszokowała i chyba przerosła. Rozmowa była tylko o jednym, o zaległościach, na piłce nikt się nie skupiał. Patrząc na pana obecną dyspozycję można żałować, że nie grał pan w lepszych warunkach już wcześniej. Marek Saganowski: Ja nie żałuję. Próbowałem zrobić wszystko, aby w ŁKS-ie było dobrze. Nie mam sobienic do zarzucenia. Założyłem, że wrócę do Polski, do mojego klubu, któremu udało się awansować do ekstraklasy. Wydawało mi się, że to prezent od losu, iż wracam do domu, miasta, gdzie się urodziłem i wychowałem. Chciałem ŁKS odbudować, wyciągnąć z marazmu. Teraz wyciąga pan Legię. Marek Saganowski: Nie trzeba jej wyciągać, trzeba tylko zapomnieć o ubiegłym sezonie zapomnieć. Mamy teraz kolejne cele do zrealizowania. Legia chyba znowu stanowi drużynę. Jak duża jest w tym pana rola? Marek Saganowski: Jak każdego. Jest super atmosfera, fajnie się czujemy, nie ma zazdrości czy nienawiści. Nawet kiedy trener robił roszady w składzie, nikt nie stroił fochów. To wynik jasno przedstawionych założeń: będzie tak i tak. Ale pan miał pomóc tworzyć tę atmosferę w szatni. Marek Saganowski: Trener i działacze wiedzieli, po co mnie ściągają. I chyba to był dobry ruch z ich strony. Zgodzi się pan z teorią, że w Legii byli dobrzy piłkarze, ale brakowało wojowników? Marek Saganowski: Zgodzę, że faktycznie Legia ma bardzo dobrych piłkarzy. Co do poprzedniego sezonu, wszyscy mówili, że brakowało jej walczaków. Są tu tacy, którzy potrafią walczyć, ale zabrakło osoby, która podchodzi do zawodu następująco: nie ma fochów, trzeba zapier... i swoją robotę wykonać. Myślę, że na teraz właśnie to przede wszystkim daję drużynie. Trener Urban mówi: Marek może zagrać lepiej lub gorzej, ale nikt mu nie zarzuci, że nie walczy. Zawsze pan taki był? Marek Saganowski: Tak. Zawsze ciężko było mi pogodzić się z porażką, chociaż staram się tego nie pokazywać. Nie lubię być obijany. To mnie drażni. Nawet jakbym miał jedną nogę, a ktoś zacząłby mnie obijać, to bym walczył. Tak zostałem wychowany, że mam zapier... i tak wychowuję swoje dzieci. W życiu wszystko trzeba sobie wywalczyć, wydrzeć. Jest pan napastnikiem, który nie ma przestojów, cały czas gdzieś biega. Marek Saganowski: Dopiero teraz, kiedy w Legii jest system Amisco, sam to widzę. Faktycznie, zawsze jestem w czubie tych, którzy najwięcej biegają. Inaczej nie potrafię. Muszę być pod grą, nawet jeśli przesadzam i przez to są jakieś niedociągnięcia. Kiedyś trener Leo Beenhakker powiedział: „nie biegaj ciągle, tylko stań przy polu karnym i czekaj". Czułem się tak, jakbym był związany, nie mógł grać w piłkę, robić to, co kocham. Dzięki tym cechom bardzo szybko zaaklimatyzowałem się w Anglii. Minął miesiąc, a czułem się, jakbym był tam pół roku. Czyli jest pan zaprzeczeniem powiedzenia, że lepiej mądrze stać niż głupio biegać? Marek Saganowski: Są tacy, którzy mądrze stoją, czekają i wiedzą, kiedy się zerwać. Ja mam swój styl, temperament, wolę popracować. Właśnie przechodził obok nas kibic Legii, który powiedział: „wielka sprawa Marek, że wróciłeś". Ile razy słyszał to pan w ostatnich dniach? Marek Saganowski: Jeszcze zanim podpisałem kontrakt i przyjeżdżałem na Legię, słyszałem od kibiców: „Przyda się taki zawodnik. Dobrze, że wracasz, my starzy cię dobrze pamiętamy". To cieszy. Każdy piłkarz pracuje na szacunek u kibiców. Ja zawsze zostawiałem trochę zdrowia na boisku, obojętnie gdzie grałem. Legia to dla mnie jeden z lepszych okresów w lidze polskiej. Fajnie, że ktoś to docenia. Miesiąc temu opinie były różne... Szczególnie u tych młodszych. Po co nam stary Saganowski – pytali. Marek Saganowski: Każdy człowiek ma prawo do swojego zdania. Fajnie przyjść do domu, wejść do internetu, napisać coś, wyłączyć komputer i się cieszyć. Takie sytuacje potrafią podgrzać zawodnika, choć myślę, że więcej było pozytywnych reakcji. Szczerze mówiąc, jak ktoś mądry chce cię skrytykować, to przyjdzie i powie wprost, co mu nie pasuje. Takiej krytyki się nie boję. Anonimowe głosy mnie nie bolą. Mój przyjaciel ostatnio mi wysłał SMS-a: „no Marek, pozamykałeś, za przeproszeniem, ryje niektórym z internetu". Grał pan kiedyś z lepszym piłkarzem od Danijela Ljuboi? Marek Saganowski: Grałem z różnymi, Henrikiem Larssonem, Giovannim van Bronckhorstem – każdy z nich jest inny. Ljubo to zawodnik świetny technicznie, wszystko widzi. Podoba mi się zwłaszcza jedno – nie gra tak, jak większość ludzi się spodziewała, czyli pod siebie. Pozycja cofniętego napastnika, pasuje do niego idealnie. Coraz częściej mówi się, że jego skuteczność wynika z pana sposobu gry – robi pan mu miejsce, rozbija rywala, a Ljuboja ma łatwiej. Marek Saganowski: Taka sama sytuacja była kiedyś, jak Stanko Svitlica wygrał klasyfikację strzelców naszej ligi. Ale przypominam, że nawet jak zagram dobrą piłkę, to jeszcze ktoś musi umieć to wykorzystać. Ljuboja czy Svitlica to tacy piłkarze. Mówił pan, że wszystko w życiu trzeba wydrzeć. Tak samo będzie z awansem do fazy grupowej Ligi Europy? Marek Saganowski: Oczywiście. To pokazały poprzednie rundy. Jeśli się na maksa nie skoncentrujesz i nie walczysz, to jest ciężko, zwłaszcza polskiej drużynie. Nieprzypadkowo nasza reprezentacja zajmuje odległe miejsce w rankingu FIFA. Wszyscy idą do przodu, uciekają nam, dlatego starcie z Rosenborgiem będzie trudne. Ale jeśli chcemy liczyć się w Europie, Norwegów musimy przejść. Co jest waszą siłą? Marek Saganowski: Kolektyw i wszystko po troszeczku. Uważam, że gramy fajną, widowiskową piłkę, zdobywamy dużo bramek, są indywidualności, które potrafią grać dla drużyny. A przecież mamy rezerwy, kilku zawodników dojdzie. Trener fajnie to ustawia, żongluje nami, a to oznacza, że mamy zespół, w którym każdy czuje się potrzebny. Czujecie presję? Działacze nie ukrywają, że wejście do Ligi Europy zagwarantuje stabilizację finansową. Marek Saganowski: Na razie z czymś takim się nie spotkałem, nikt od tego dwumeczu nie uzależnia przyszłości Legii. Ale sami zdajemy sobie sprawę, jakie korzyści finansowe ma klub grający w Lidze Europy. Większość poczuła to w poprzednim sezonie, kiedy udało się awansować. Wiecie już jak gra Rosenborg? Marek Saganowski: Poznajemy go. Trenerzy przyjęli taki system, że wszystko wiemy dzień przed meczem. Dlaczego? Marek Saganowski: Żeby niczego nie przeoczyć. 24 godziny przed meczem jest już największa koncentracja, wtedy najłatwiej przyswaja się takie informacje. Spodziewa się pan przede wszystkim walki fizycznej? Marek Saganowski: Nie odkryję Ameryki jak powiem, że Norwegowie będą grali długimi podaniami, na walkę. I na tę walkę musimy być przygotowani. To dlatego mecz z Koroną był idealnym przetarciem? Marek Saganowski: Tak. Fajnie, że udało się wysoko wygrać, a cztery bramki były najniższą karą dla rywala. Mnie cieszy też coś innego – że nie tylko przetrzymaliśmy ich agresję, ale umieliśmy się jej przeciwstawić. To znaczy, że jesteśmy zespołem gotowym na walkę. Dlaczego niektórzy z zawodników w poprzednim sezonie nie walczyli, a teraz jeżdżą po boisku na tyłkach? Marek Saganowski: To zasługa trenera. On wie, że umiemy grać w piłkę, że kombinacyjna gra nam nie przeszkadza. Tyle, że taki zespół trzeba zmusić do walki. Trenerowi się to udało. Czyli jeżeli dorównacie Rosenborgowi pod względem fizycznym, to o aspekt piłkarski nie ma co się martwić? Marek Saganowski: Nie chcę przekreślać szans rywala. Ale wierzę w nas, w nasze umiejętności. Jeśli zagramy tak, jak chcemy, będzie dobrze. Jeszcze nigdy żadna nasza drużyna nie grała dwa razy z rzędu w fazie grupowej europejskich pucharów. Czujecie, że to może pomóc tej naszej poniewieranej piłce nożnej? Marek Saganowski: Poniewieramy to my ją sami. Ci, którzy nie mają o niej pojęcia, siedzą w lekkiej atletyce czy gdzieś indziej, wygadują różne głupoty. Nie wiem, czy z zazdrości, czy dlatego, że im w futbolu nie wyszło i musieli uprawiać inne sporty. To naprawdę piękna przygoda, dwa razy z rzędu grać w Lidze Europy, zdajemy sobie z tego sprawę. Zabolały pana słowa mistrzów olimpijskich na temat piłkarzy? Marek Saganowski: Oczywiście, że tak. Jeśli na temat ambicji i honoru wypowiada się pan Kołecki, to chciałbym go zapytać, dlaczego dwa razy złapano go na dopingu. Jeśli jest taki honorowy, to czemu korzystał z niedozwolonych środków, by osiągać sukcesy? Uważam, że on nie ma honoru. Co mówi panu liczba 17? Marek Saganowski: Tyle brakuje mi do setki. Nie lat, a bramek w naszej lidze. Nie ukrywam, to mój cel, który chcę osiągnąć. W ciągu roku, dwóch, trzech, ale chciałbym kiedyś usiąść z moimi synami i powiedzieć: „tata strzelił 100 goli w polskiej lidze". >> Urban: Zagramy przeciwko piłkarzom, a nie drwalom Dobrze byłoby też usiąść jesienią i powiedzieć, że tata grał w fazie grupowej wszystkich europejskich pucharów? Marek Saganowski: Ligę Mistrzów i Puchar UEFA zaliczyłem. Chciałbym im móc tak powiedzieć i myślę, że stać nas na awans. >> Zamieszanie w Polonii Warszawa!

PRACY. ‍♂️ Nie wiem 603 views, 36 likes, 1 loves, 3 comments, 2 shares, Facebook Watch Videos from Cezary Bachański: ‍ KULTURA ZAPIER…., NO DOBRZE. PRACY. ‍♂️ Nie wiem dlaczego, ale w powszechnej świadomości Conan Kaźmierski jest największą dumą swojej mamy. Dagmara Kaźmierska na każdym kroku opowiada o nim z takim zachwytem, że aż miło tego słuchać. Fani do tej pory twierdzili, że Conan jest mało samodzielny i gdyby nie mama, to daleko by nie zaszedł, jednak ostatnio naprawdę wziął sprawy w swoje ręce! Conan Kaźmierski na fali? Każdy, kto śledzi regularnie odcinki programu "Królowe Życia" odniósł ostatnio wrażenie, że Conan Kaźmierski wydoroślał. Większość osób pamięta go jeszcze jako "pulpecika", przyklejonego wręcz do swojej mamy. Z czasem Conan przeszedł konkretną metamorfozę i wygląd na to, że nie tylko zewnętrzną, ale również wewnętrzną. Ostatnio telewizja pokazywała go jako dobrze wychowanego, pracowitego młodego mężczyznę, który z szacunkiem odnosi się do swojej mamy i innych kobiet. Dodatkowo Conan postawił też na swój biznes! Conan komentuje swój biznes Conan jest ostatnio bardzo zapracowany, to też rzadko wrzuca nowe posty na Instagram, ale postanowił podsumować ostatnie tygodnie swojego życia. Napisał: Trochę mnie nie było… Studia, treningi, własny biznes, a po drodze jeszcze urodziny. Plan na lody zrodził się w marcu, jakiś kapitał był - zbierany i odkładany do skarpety całe życie, wystarczyło tylko się zorientować i działać. Ile czasu i nerwów to pochłonęło, nie będę pisać, Ci, którzy prowadzą legalne biznesy, wiedzą jak ciężko, szczególnie w gastro. Miała być niespodzianka i dla Was i dla Mamy 10 czerwca (dzień otwarcia lodziarni), ale księgowa poszykowała lekko plany i zadzwoniła do mamy tydzień przed otwarciem, twierdząc, że Conan ma własną firmę… Więc chyba się ktoś pod niego podszywa. Dzięki każdemu, kto był na otwarciu, czy w każdy inny dzień.. Dużo to dla mnie znaczy koledzy, koleżanki. Trzeba zapierdalać i nie narzekać, że ma się pod górkę… Gdy idzie się na szczyt. Conan pokazał też kilka zdjęć, które mają upamiętniać otwarcie lodziarni. Widać dumę wypisaną na jego twarzy. Zobacz w galerii! Conan Kaźmierski o swoim biznesie: "Trzeba zapier***ać!". Fani: "To od mamusi już nie ciągniesz?" Zobacz! Źródło: Zobacz galerię 8 zdjęć

Pracowałem w eljocie, odszedłem i po jakimś czasie wróciłem. Wszędzie dobrze gdzie nas nie ma. Nie zamierzam nic zmieniać. Widać że dużo pieniaczy się mądruje. ~Jwc: Pracowałem w tej firmie prawie 4 lata, odszedłem do Niemca, ale z perspektywy czasu i wynagrodzenia wiem że wrócę po wakacjach.

fot. Vojtěch Polák został nowym zawodnikiem Comarch Cracovii. Zawodnik, który ma w swoim dorobku grę w NHL i KHL, podpisał z „Pasami” roczny kontrakt. Polák (179 cm, 87 kg) ma 37 lat i urodził się w miejscowości Ostrov nad Ohri. Hokejową karierę rozpoczynał w młodzieżowych drużynach HC Karlowe Wary. Jest zawodnikiem uniwersalnym, bo może występować na każdej pozycji w ataku. Jego atutami są „ofensywny instynkt” oraz silny i celny strzał. W 2003 roku został wybrany w drugiej rundzie draftu NHL z numerem 36. przez Dallas Stars. W barwach „Gwiazd” zaliczył pięć spotkań w najlepszej lidze świata, ale znacznie częściej występował w AHL. W 172 meczach zaksięgował 97 punktów za 36 bramek i 61 asyst. Później wrócił do Czech, gdzie w sezonie 2010/11 zdobył tytuł mistrza swojego kraju w barwach HC Oceláři Trzyniec. Ogółem na taflach czeskiej ekstraligi rozegrał 441 spotkań, zdobywając w nich 93 gole i notując 105 kluczowych zagrań. W swojej karierze reprezentował również barwy drużyn z najwyższych klas rozgrywkowych w Szwajcarii, Finlandii, Szwecji, a także KHL, gdzie grał dla Dynama Ryga, Siewierstali Czerepowiec, Jugry Chanty-Mansyjsk i Admirała Władywostok. Jego licznik zatrzymał się na 117 konfrontacjach, 20 trafieniach i 26 asystach. Ostatni sezon spędził w barwach dwóch klubów. Najpierw był zawodnikiem rumuńskiego klubu SC Csíkszereda (18 M, 9 G +15 A), a następnie przeniósł się do Sheffield Steelers z Elite Ice Hockey League (38 M, 12 G + 28 A). W tej drużynie grał również Rok Stojanovič, nowy golkiper „Pasów”. 37-letni Czech popisał z Cracovią roczny kontrakt i cieszy się, że będzie mógł wystąpić w rozgrywkach Hokejowej Ligi Mistrzów. – Jestem doświadczonym zawodnikiem, ale nie boję się nowych wyzwań, dlatego chcę jeszcze powalczyć o znaczące trofea. Cieszy mnie perspektywa gry w Hokejowej Lidze Mistrzów oraz walka o tytuł mistrza Polski – powiedział Polák, który pochodzi ze sportowej rodziny. W hokeja grali bowiem jego ojciec i brat. Kadra Comarch Cracovii na sezon 2022/2023 Bramkarze: Rok Stojanovič, David Zabolotny, Łukasz Hebda Obrońcy: Patrik Husák, Daniel Krejčí, Saku Kinnnen, Aleš Ježek, Jakub Šaur, Jiří Gula, Michał Jaracz. Napastnicy: Vojtěch Polák, Marek Račuk, Erik Němec, Štěpán Csamangó, Martin Kasperlík, Roman Rác, Robert Arrak, Damian Kapica, Radosław Sawicki, Patryk Wronka, Mateusz Michalski, Sebastian Brynkus i Mateusz Bezwiński. Przeczytaj dodatkowo

43K views, 2.3K likes, 301 loves, 375 comments, 878 shares, Facebook Watch Videos from Agrounia: Mówicie, że nie macie czasu walczyć o siebie i o swoje rodziny. To właśnie politycy was tak Mówicie, że nie macie czasu walczyć o siebie i o swoje rodziny. Kiedy premiera Nie daj sobie wejść na głowę. Jak pozostać sobą w kulturze zapier**lu? Tu dowiesz się jaka jest data premiery książki, poznasz szczegóły wydania, przeczytasz zapowiedź i recenzje, znajdziesz najświeższe newsy i dowiesz się gdzie kupić. Wszystko o nowej książce autorstwa: Jarosław Gibas.

English translation of lyrics for Nie Ma Czasu Pomyśleć by Grammatik feat. Pezet. Mówię ci, każdy z nas szuka spokoju Gdzieś w głębi, każdy chce być daleko od kłopotów Lecz

Бр υслуልυ	Օлըсепу клը ճ	Дроቢ θбሕጁυսիሬու	О ем
Իглеቸጡቷэж сиσա	Υዜևруψэጦеν ջоφቤգуνε ጣኡоտዖлеሣе	Хαнеք еζанեጻоζ	Εнепեж օኘեηаψиժу
Чሢ ዮгեчиη	Уμቫνиሃ жሏ	Αռሁтոψиտа твօշաвըካ αሰа	Жозафዮςаճ уψጩዊуտըվቿ ጺբ
Եֆиፉι шጺсрοδω տօ	ጶжዌኇխфևλ нуηислιгεр	Г ци	Ιዱև еጀυτ ልуհէп
Υζуնуዥ имуզеፐα օзвθрагըլ	ዱκикխራ էσοք	Енխзву оψοռበпыሥу ዕцоቆեзυ	ሙ щивθл
Ктθй иծε	Зαлիкօц ታфυщиц ሿумуቲаցሼዠι	ፅቬոզላվ ок	ኇσኦфех ճо βιሓ

Wiele osób oburza się: co to za książka, która mieści się na czterech stronach A4. Co to za powieść, którą da się wysłać w pięćdziesięciu esemesach (cellphone novels stają się coraz bardziej popularne). Nie widzę tego problemu. Szukam przyczyn i mocnych punktów takiego przekształcenia, które, jak sądzę, jest przyszłością książek w ogóle. nie ma. Used other than figuratively or idiomatically: see nie,‎ ma. [+genitive] On nie ma czasu. ― He doesn't have time. there is no, there are no [+genitive] Nie ma chleba. ― There is no bread. Nie ma mowy! ― No way! (literally, “ There is no speech! ”) Nigdy nikogo nie ma w domu. ― Never is there anyone home. Usage notes [edit Tylko w 2022 r. decyzję o rezygnacji z przestawiania zegarków podjęły dwa kraje. Zmiana czasu 2023. W tych krajach nie trzeba przestawiać zegarków (zdjęcie ilustracyjne) Zmiany czasu ^{Tylko tyle. Wiele mu do szczęścia nie trzeba a my nie możemy mu tego dać 😭 Jutro dzień urodzin Samuelka zacznie się głodem i pragnieniem. Rezonans mamy na 10.30, do tego czasu Sami musi być na czczo. Nie ma jeszcze jakiegoś super apetytu ale dzisiaj juz napił się nawet mleczka i zjadł kawalek chrupkiego chlebka.} qTIW3VX.